Dorota Kania, Jerzy Targalski, Maciej Marosz: "Resortowe dzieci. Media"

Książka, która narobiła ostatnio sporo zamieszania. Przywiozłem ją z Polski w trakcie ostatniej wizyty i właśnie skończyłem czytać.

Moje wydanie ma już okładkę z zaklejoną twarzą Jacka Żakowskiego, czego ten domagał się w sądzie i do czego sąd się przychylił. To nawet jest nie tyle "zaklejenie" co kolejny dodruk, bo książka schodzi na pniu.

Sięgnąłem po nią trochę z obawą, że będzie to próba odwetu na dzieciach za winy ojców. Nic z tych rzeczy. Bardzo ważny jest wstęp do książki, tj. "Pytania i odpowiedzi dotyczące zawartości książki" - nie można go pominąć żeby mieć właściwy obraz tego, co chcieli nam przekazać autorzy. A przekazują obraz jasny i czytelny, pokazując cała misterną pajęczynę biznesowo - medialną utkaną z ludzi poważnie umoczonych w poprzednim systemie. 400 bitych stron z przypisami i IPN-owskimi dokumentami jasno pokazującymi, kto był kim w PRL, dzięki czemu jest tym kim jest w III RP.

Główny nacisk jest położony nawet nie na "resortowe dzieci", czyli kto miał jakich rodziców i na jakim podwórku dorastał /jak się zresztą okazuje, lwia część późniejszych działaczy partyjnych jak i styropianowych opozycjonistów dorastała na tym samym podwórku, później ich drogi nieco się rozeszły, by po 1989 roku zejść się ponownie/, ale w książce chodzi przede wszystkim o "media", czyli jak to się stało, że już w rzekomo wolnej Polsce środki masowego przekazu, poza nielicznymi wyjątkami, zostały zdominowane przez jedną opcję, jak przebiegał wykup większości z nich przez zagraniczne koncerny medialne, jak wygląda stopień ich spenetrowania przez byłą (?) agenturę, itd., itp.

Miejscami czyta się jak powieść sensacyjną, miejscami akcja zwalnia i trzeba mozolnie przedzierać się przez akta i przypisy, aby później znów nabrać tempa.

Niemniej - to lektura obowiązkowa. Po niej - pewne rzeczy już nie będą takie same...